معصومه باقری

#تزویر

بزرگ‌ترین درسی که زندگی به من آموخت؛

حسادت‌های خطیر در نقابِ دوستی‌های کاذب است.

حسادت در ماسکِ لبخند، ایده، همکار، تسلی، ترقی، تبریک، اعتلا،

هم‌وثاقی و آگراندیسمان کردنِ جزئیاتِ پیش‌پاافتاده.

آدمی‌را که بر شانه‌هایت می‌کشیدی، زیرِ پایت تیغ بُرنده می‌فشانَد.

کلماتِ سقیم و ترفندآلودِ کسی که بارها به او شکوه و احترام گذاشتی،

یقه‌ات را از پشت می‌شکافد.

خنجرِ بدگویی و ناراستیِ شخصی که همیشه و همه‌جا

به نیکی و بزرگ‌منشی از او یاد کردی،

تا دشنه در قلبت فرو خواهد رفت.

بعد از هزاران سال هنوز هم آبِ گِل‌آلود،

فقط با بی‌توجهی و هم‌نزدن صاف و زلال می‌شود.

هرگز مجبور نیستی برای خطاهایی که مرتکب نشده‌ای،

توضیحات مکرر بدهی.

هیچ‌ الزامی‌نیست که در وعده‌های جدال و تنزلِ انسان‌های

متظاهر و فریبنده شرکت کنی.

آدم‌ها همین‌طورند. به محضِ اینکه کاشف شوند

دیگر فریبِ حیله‌‌ها و لبخندهای کُذّاب‌شان را نمی‌خوری،

اتیکت ناسازشی و مغایرت بر آستینت می‌چسبانند.

#معصومه_باقری